برای او

با شمشیر جهنمی جدید پیش نمایش Hellblade: Senua’s Sacrifice

در میان کوه‌ها و دشت‌های پژمرده و آکنده از غم، بی‌خبر از همه چیز همانند موجودی شب گرد در تاریکی‌ها قدم بر می‌دارم. هر جا که می‌روم به طرز کاملاً عجیبی پژمرده شده بود. انگار در یک رویا زندگی قدم بر می‌داشتم! تاریکی را به خوبی حس می‌کردم که چگونه اعماق وجودم را دربر گرفته بود. صداهای عجیبی را می‌شنیدم که انگار کسی در پشت سر من است. نمی‌دانم چگونه، اما تمامی گناهایم بر جلوی چشمانم بودند. بر بلندای که رسیدم، انگار یه حسی بهم می‌گفت، به جهنم، بارگاه شیاطین خوش آمدی. ترس وجودم را گرفته بود، شمشیرم را محکم گرفتم و فریاد زدم من از نسل «سلتیک» (Celtic) هستم! سپس نغمه‌های دیوانه کنند? محیط خاموش شدند. اکنون من هستم و دوزخ و سکوت مطلق، آتش و توهم از نوع واقعیت. آری! و اینک جهنم سوزان. اینجا جهنم است! جهمی در سرزمینم، و من آخرین بازنده از نسلم، غرق در گناهایم به دنبالی راهی برای نجات هستم…

 

جهنم. واژه‌ای که فکر نمی‌کنم کسی معنی آن را نداند! واژه‌ای که از زمان نازل کتاب‌های آسمانی، بارها و بارها آمده است که کافران، ستم‌کاران و گناه‌کاران در آنجا به عذاب همیشگی گرفتار خواهند شد. جهنم جاییست که دوزخ آن را احاطه کرده است و شعله‌های سوزان آتش در آن زندگی می‌کنند که این دوزخ و آتش همان گناه‌هاییست که در این دنیا انجام داده‌اند. گویی مارها و عقرب‌های گزنده در آنجا زندگی می‌کنند! این چیزی است که در کتاب‌های آسمانی بارها و بارها آمده. هر کسی به هرکجای دنیا برود عدالت همواره بر قرار خواهد بود و این امر نیز در رابطه با آن دنیا صادق است. لحظه‌ای تصور کنید که جهنم برای اعمال مجازات شخصی، به این دنیا آمده است. چه تصویر در ذهن شما به وجود می‌آید؟ مطمئناٌ تصویری که در ذهن دارید بسیار ناخوشاید است! اکنون باری دیگر سازندگان خلاق استودیوی «نینجا تئوری» (Ninja Theory) وارد صحنه شده‌اند تا با جدیدترین ساخت? خود لحظه‌های خاطره انگیزی را برای بازی‌بازان رقم بزنند. مطمئناً هر کسی می‌داند که وقتی نام این استودیو به میان ‌آید، با یک عنوان با المان‌های «هک اند اسلش» طرف هستیم. آخرین ساخت? این استودیو در سبک «هک اند اسلش» بازی «DMC Devil May Cry» بود. اگر چه این عنوان نتوانست آنطور که انتظار می‌رفت موفق شود، اما المان‌های «هک اند اسلش» در بازی به قدری عالی کار شده بودند که هر بازیبازی را تا ساعت‌ها سرگرم می‌کرد. اکنون پس چندین سال این استودیوی نام آشنا انگلیسی بازگشته است تا با جدیدترین ساخت? خود تصویر دیگری از سبک «هک اند اسلش» را به نمایش گذارد! پس از موفقیت‌هایی که عنوان «Heavenly Sword» در سال عرض? خود یعنی 2007 کسب نمود، این استودیو باری دیگر با برگزیدن اید? جهنم، قرار است تا آخر امسال یا شاید سال آینده، عنوانی تحت‌نام «Hellblade: Senua’s Sacrifice» روان? بازار کند. «Hellblade: Senua’s Sacrifice» از بسیاری جهات شباهت بسیار فاحشی به «Heavenly Sword» دارد. اینطور که به نظر می‌رسد قرار است سازندگان با حفظ المان‌های این بازی، «Hellblade: Senua’s Sacrifice» را بهتر و دلچسب‌تر از «Heavenly Sword» توسعه دهند. بدون شک گروه ساخت بازی که متشکل از 15 طراح و سازند? خلاق است، راه سختی را در پیش دارند، اما تا بدین لحظه که چند سال از معرفی بازی می‌گذرد، «Hellblade: Senua’s Sacrifice» به مانند یک بازی خوش ساخت ظاهر شده است و کماکاً این روند نیز ادامه دارد! نخست عنوان «Hellblade: Senua’s Sacrifice» در تاریخ 12 اوت 2014 یعنی درست در کنفرانس سونی در رویداد گیمزکام، با نمایش یک تریلر بسیار زیبا معروفی شد و در همان لحظات نخست شور و اشتیاق خیلی از طرفدارن را بر انگیخت. «نینجا تئوری» کار ساخت بازی را پس از انتشار رسمی بازی «DMC Devil May Cry» آغاز کرده بود و به دلیل آنکه تیم سازنده تنها 15 نفر هستند روند ساخت آن بسیار کند پیش می‌رود. ابتدا بازی به صورت انحصاری برای کنسول نسل هشتمی سونی یعنی «پلی‌استیشن 4» (Play Station 4) معرفی گردید و بعدها در تاریخ 9 ژانوی? 2015 نسخ? رایانه‌های شخصی نیز تأیید شد. با توجه به صحبت‌هایی که تابدین لحظه از سازندگان منتشر شده است، به نظر می‌رسد که «Hellblade: Senua’s Sacrifice» در زمین? «هک اند اسلش» (Hack & Slash) از ایده‌های نو و جالبی بهره می‌برد و آطور که معلوم می‌دانیم قرار است «Hellblade: Senua’s Sacrifice» حماسه‌ای در سبک خود به وجود آورد. این عنوان را نمی‌توان دست کم گرفت! با توجه به سابقه‌ای که «نینجا تئوری» در ساخت عناوین «هک اند اسلش» دارد، می‌توان گفت «Hellblade: Senua’s Sacrifice» یکی از مورد انتظارترین‌های سبک خود به شمار می‌آید. این عنوان قرار است دنیای مرده‌ای را به تصویر بکشد که گویی به نوعی جهنم محسوب می‌شود! حال قضیه فرق کرده است. این‌بار می‌بایست از زیر بار گناهان خارج شد و برای بقا تلاش کرد! هدف بازی این چنین است. در حال حاضر بازی تاریخ انتشار دقیقی ندارد، اما همچنان تاریخ عرض? آن سال 2016 می‌باشد. به احتمال زیاد بازی تا سال 2017 تأخیر خواهد خورد، چرا که کم‌تر از 3 ماه دیگر تا پایان سال 2016 باقی مانده است و هنوز خبری از تاریخ انتشار دقیق نیست. اکنون در ادامه با گیمفا همراه باشید تا نگاهی به آنچه که تا بدین لحظه از بازی منتشر شده است داشته باشیم.

عنوان «Hellblade: Senua’s Sacrifice» روایت جالب و تاریکی را به تصویر خواهد کشید. این عنوان قرار است در دنیای پر عذاب و آتش روایت شود. بازی بر پای? اساطیر «سلتیک» دنبال می‌شود و  شخصیت آن همانند عنوان «Heavenly Sword» شخصیتی مونث است که «Senua» نام دارد و آخرین بازیمانده از نسل خود می‌باشد. حال وی مانده است و گناهانش که قرار است تقاص گناهانش را در دنیا و سرزمینش پس بدهد. دنیا و سرزمینی که «Senua» در آن متول و بزرگ شده بود، حال به جولان‌گاه آتش و خاکستر تبدیل شده است. انگار که وی در رویایی ترسناک به سر می‌برد. با این حال او باید راه پر فراز و نشیب و البته خطراکی را طی کند تا شاید بتوانند از این مخمصه رها شود. به نظر می‌رسد که داستان بازی، روایت گنگی را به تصویر خواهد کشید. تاکنون اطلاعاتی از چگونگی اتفاقات بازی منتشر نشده و معلوم نیست که «Senua» چگونه گرفتار این سرزمین پر وحشت شده است. با این حال نمی‌توان منکر آن بود که جریانات بازی چیز مشابه به روایت «Heavenly Sword» خواهد بود. در همان ابتدا که بازی معرفی شد، طرفداران زیادی از جمله خود بنده، به شدت منتظر عرض? این عنوان بودند. داستان بازی روایتی جالبی را به دوش می‌کشد که در معدود عناوین امروزه مشابه آن یافت می‌شود. بازی در دنیایی تاریک رقم می‌خورد که موجوداتی افسانه در آن مکان پرسه می‌زنند. به نظر می‌رسد که داستان بازی مسیر مستقیمی را طی خواهد کرد و از روایت پر پیچ و خمی نیز رنج نمی‌برد. نمی‌توان دقیق گفت که روایت بازی چگونه خواهد بود. تریلرهای بازی بسیار هوشمندانه کار شده‌اند و جزئیات خاصی نیز در آن فاش نمی‌شود. به احتمال زیاد بازی حول و حوش اساطیر «سلتیکی» و عقاید مذهی افراد این نسل می‌چرخد. اینکه اگر به گناهی مرتکب شده‌اند می‌بایست اعمال بسیاری را انجام دهند تا شاید توسط خدایشان بخشیده شوند. می‌دانیم که اساطیر «سلتیکی» یکی از صدها اساطیر افسانه‌ای می‌باشد که مردمان این قوم برای خود خدایی مشخص داشته‌اند و حال در این بازی تمامی خدایان و مردمان این اساطیر مرده‌اند و اکنون تنها بازمانده از این گروه قصد دارند تا در سرزمین دورخ کاری کند تا گناهان مردمانش پاک شود تا از عذاب الهی رهایی یابند. البته این متن تنها در حد حدس می‌باشد که بد نیست بدانید بخشی از صحبت‌های سازندگان نیز در این باره بوده است. به طور کلی روایت بازی چیز خواهد بود بین جهنم گناهکاران و قهرمان بی‌گناه. اینکه چگونه دنیای و زادگاه شخصیت اصلی همانند جهنم شده است سئوالی بی‌جواب خواهد بود که برای یافتن جوابش می‌بایست صبور بود تا بازی عرضه گردد. مسلماً نمی‌توان به سازندگان دل خوش کرد تا اطلاعات زیادتری را از داستان بازی در اختیار کاربران قرار دهند، چرا که آن‌ها بارها و بارها تأکید داشته‌اند که بخش داستانی، یکی از مهم‌ترین و با ارزش‌ترین بخش بازی می‌باشد و اهمیت زیادی برخودار است. باید منظر ماند و دید که سازندگان خلاق استودیوی «نینجا تئوری» روایت بازی را چگونه خلق می‌کنند. آخرین بار که روایت آن‌ها را تجربه کردم مطعلق به «DMC Devil May Cry» بود که معنای واقعی کلمه یک روایت ضعیف محسوب می‌شد. جزئیات کلی داستان سرایی بازی همین قدر بود و اطلاعات دیگری در فضای مجازی وجود ندارد!

به مانند دیگر عناوین استودیوی «نینجا تئوری»، عنوان «Hellblade: Senua’s Sacrifice» در سبک «هک اند اسلش» خواهد بود. مطمئناً بیشتر بازی‌بازان با این سبک آشنایی کامل دارند و برای عده‌ای، از جمله خود بنده، این سبک جزء آن دسته از سبک‌های مورد علاقه‌ام است. «Hellblade: Senua’s Sacrifice» قرار است چهره‌ای متفاوت‌تر و بهتری از سبک «هک اند اسلش» را به نمایش بگذارد. المان‌هایی در بازی وجود خواهند داشت که به جرأت می‌توان گفت که در دیگر عناوین هم سبک یافت نمی‌شوند! شاید تا بدین لحظه معروف‌ترین عناوین این سبک برای شما دو عنوان بزرگ «Devil May Cry» و «God Of War» باشد که شما را با جمع کثیری از دشمنان مقابله می‌کند و چنان تا ساعت‌ها مشغول از بین بردن آن‌ها می‌شوید که حتی متوج? گذر زمان نیز نمی‌شوید.  «Hellblade: Senua’s Sacrifice» نیز قرار است چیزی در همین مایه‌ها باشد! منتها با تفاوت‌هایی در زمین? سیستم مبارزه‌ای. سازندگان بارها و بارها تأکید داشته‌اند که  «Hellblade: Senua’s Sacrifice» قصد ندارد همانند دو عنوانی که پیش‌تر ذکر کردیم، شما را با سیل عظیمی از دشمنان روبرو کند. در هر صحنه از بازی تنها شمار بسیار کمی از دشمنان وارد صحنه خواهند شد که بدون احتساب شخصیت اصلی 4 الی 5 نفر بیش‌تر نخواهند بود. به نظر می‌رسد که سازندگان قصد دارند راه جدیدی را در پیش بگیرند و تحول خاصی در این سبک ایجاد کنند. تا کنون که این موضوع چندان مورد رضایت علاقه‌مندان سبک «هک اند اسلش» قرار نگرفته است، اما می‌بایست صبر کرد و دید که تیم 15 نفری «نینجا تئوری» چگونه بخش گیم پلی بازی را خلق خواهند کرد. البته جای دارد ذکر کنیم که وجود تعداد بسیار کمی از دشمنان در هر صحنه به معنای آسان بودن بازی نیست! به هیچ وجه چنین فکری نکنید. سازندگان سیستم مبارزات بازی را به گونه‌ای تاکتیکی خلق کرده‌اند که مبارزات را بسیار دشوار می‌سازد. یک اشتباه کوچک باعث می‌شود که باری دیگر سریعاً از محلی که بازی را شروع کرده‌اید، دوباره به ماجراجویی بتازید. مشابه چنین چیزی را پیش‌تر در عناوین میازاکی دیده بودیم که سیستم مبارزات آ‌ها بسیار هوشمندانه خلق شده بودند و اندکی اشبتاه در بازی سبب می‌شد که باری دیگر یک مسیر پر پیچ و خم و البته پر از دشمن را دوباره طی کنیم. البته این بدان معنا نیست که «Hellblade: Senua’s Sacrifice» همانند عناوین میازاکی عمل خواهد کرد! به هیچ وجه! در واقع منظور از این جمله چنین بود که یک سری از المان‌های عناوین میازاکی در این عنوان وجود دارند که تجرب? آن را بهتر خواهند کرد. به نظر می‌رسد سیاست‌های سازندگان در قبال «Hellblade: Senua’s Sacrifice» یک اشباه محض است، اما نمی‌توان زود قضاوت کرد. جدا از این مسئله، همانند دیگر عناوین در این عنوان شاهد باس فایت‌های عظیم الجثه هستیم که در بخش مبارزاه با آنها می‌بایست ابتدا قدرت‌هایی را به دست آورد تا بهتر و آسان‌تر بر آن‌ها غلبه کنیم. این موضوع یکی از استراژی‌های بزرگ سازندگان در بخش گیم پلی محسوب می‌شود تا بازی‌باز معنای واقعی سخت بود را بچشد.

برخلاف دیگر عناوین هم سبک، زاوی? دید دوربین بازی بر روی شان? شخصیت اصلی قرار دارد که یک حس تازه‌ای را به مخاطب منتقل می‌کند. در این زاوی? دوربین بازی‌بازان بر همه چیز تسلط کامل پیدا می‌کنند که این خود یکی از بهترین نکته‌های بازی به شمار می‌آید. با آنکه «Hellblade: Senua’s Sacrifice» یک بازی جهان باز نیست، اما قرار است با فریاد آزادی عمل بسیاری وارد میدان شود. جهان بازی نسبتاً بزرگ است و این قابلیت را به بازی‌بازان می‌دهد تا به گشت و گذارد درون بازی بپردازند. همچنین بر طبق گفت? سازندگان بخش بزرگی از گیم پلی بازی در حل کردن معماها و یافتن جواب برخی از سوال‌ها خلاصه می‌شود که این سبب می‌شود بازی‌بازان حس تکراری بودن را نچشند. به نظر می‌رسد که شخصیت اصلی در طول بازی تنها یک سلاح داشته باشد و سلاح‌های دیگر در بازی وجود ندارند. البته چنین چیزی چندان با عقل جور در نمی‌آید و تنها در حد یک توضیح است، چراکه بازی به قدری سخت و پیچیده خواهد بود که فکر نکنم وجود یک سلاح در بازی کفافت گند. هر چه که باشد فعلا نمی‌توان قضاوت کرد، می‌بایست دید که تیم 15 نفری بازی گیم پلی آن را چگونه خلق می‌کنند.

انصافاً خود بنده حتی پس از ده‌ها بار تماشای ویدیوهای این بازی، هنوز در تعجبم که یک تیم 15 نفره چگونه توانسته است چنین عنوانی با این عظمت گرافیکی خلق کند! واقعا افکت‌هایی که تا بدین لحظه در تریلرهای بازی نشان داده شده فک بر انداز بوده است. «نینجا تئوری» این‌بار انجین گرافیک «آنریل انجین 4» «Unreal Engine 4» را برای ساخت جدیدترین ساخت? خود بر گزیده است. اگر در رابطه با انجین‌های گرافیکی کوچک‌ترین اطلاعاتی داشته باشید، حتماً می‌دانید که «Unreal Engine 4» یکی از قدرتمندترین آن‌ها محسوب می‌شود. درست بعد از معرفی کنسول‌های نسل هشتم، تا کنون عناوین زیادی توسط این انجین ساخته شده‌اند که واقعاً این «آنریل انجین 4» به خوبی توانسته است محیطی پر جزئیات و صدالبته چشم گیری را خلق کند. آنطور که پیداست «نینجا تئوری» با ساخت «Hellblade: Senua’s Sacrifice» می‌خواهد نام ساخت? خود را در کنار دیگر غول‌های گرافیکی مشاهده کند. در «Hellblade: Senua’s Sacrifice» تمامی جزئیات ریز و درشت بازی به خوبی قابل مشاهده است و فکر نمی‌کنم شخصی با این مسئله مشکلی داشته باشد. تا بدین لحظه گرافیک بازی در تریلرهای آن خوب چشم گیر بوده است به خصوص طراحی تمامی بافت‌های محیطی که به نوب? خود بسیار خوب خلق شده‌اند. بدون شک طراحان خلاق بازی عنوانی همه فن حریف در زمین? گرافیک خلق خواهند کرد.

همانطور که پیش‌تر  نیز گفتیم، بازی در تاریخ نامعلومی از سال 2016 منتشر خواهد شد. با توجه به آنکه تاریخ عرض? بازی کماکاً 2016 است، اگر خبری از انتشار دقیق آن باشد باید در همین هفته‌های آتی از سازندگان بشنویم. عنوان «Hellblade: Senua’s Sacrifice» به نوعی برگ برند? «نینجا تئوری» به شمار می‌آید. البته هنوز نمی‌توان چیزی را به طور دقیق پیش بینی کرد. عنوان «No Man Sky» را به خاطر دارید که چگونه شکست خورد؟ این عنوان نیز تقریباً تیمی 15 نفره ساختند و قرار بود یکی از بهترین‌های سال باشد که نشد. ممکن است حماس? «Watch Dogs 1» و «No Man Sky» این دفعه با نام «نینجا تئوری» ثبت شود! به هر حال اینکه آیا بازی موفق می‌شود یا خیر در هاله‌ای از ابهام است. گذشته از این مسئله، فکر کنم بهترین جمله در وصف این عنوان همین جمل? معروف باشد! “با شمشیر جهنمی در جست و جوی بهشت”

پیش نمایش بازی تریلر ابتدایی Red Dead Redemption 2

شب گذشته شاهد رونمایی راک استار از اولین تریلر بازی Red Dead Redemption 2 بودیم و با وجود اینکه ویدیو بسیار کوتاه بود اما همه از فضاسازی بی نظیری که دیدند شگفت زده شدند.

ویدیوی 1 دقیقه و 8 ثانیه ای راک استار، تقریبا حاوی 54 ثانیه از سکانس های داخل بازی بود که طی این مدت زمان اندک، سعی شده بود با دقت هر چه تمام تر محیط های بازی در شرایط مختلف روز و شب نمایش داده شود.

پیش از اینکه بخواهیم تحلیلی روی تصاویر داشته باشیم، یک بار دیگر تریلر رونمایی از Red Dead Redemption 2 را تماشا می کنیم:

حیوانات وحشی

 

 

اگر یک مسئله باشد که در این تریلر بارها و بارها به آن اشاره شده، آن وجود انواع حیوانات است. تقریبا در هر سکانسی یک حیوان را می بینیم که در حال انجام کارهای روتین روزانه اش برای تامین غذا و زنده ماندن است.

 

 

گوزن ها می چرند، بوفالوها گروهی می چرخند و پرندگان نیز در آسمان به پرواز در می آیند. در دنیای Red Dead Redemption 2 شاهد اکوسیستم پویایی خواهیم بود که بازیکن می تواند در آن نقش داشته باشد.

 

 

همان اوایل تریلر یک راکونی را می بینیم که موجود کوچکتر دیگری را به نیش گرفته و می جهد. یا کمی جلوتر، کرکس ها بالای سر لاشه ای نشسته اند و هیچ توجهی به سگی که کنارشان ملتمسانه به غذا نگاه می کند ندارند. این دقیقا یک اکوسیستم زنده است که حیوانات میان خود دارند و حالا تصور کنید یک مخرب دیگر به نام انسان بخواهد وارد آن شود.

 

 

البته، حیوانات وحشی برای راک استار مسئله جدیدی نیستند. نه تنها در Grand Theft Auto V بلکه حتی در نخستین نسخه از Red Dead Redemption نیز شاهد حضور چندین نوع حیوان بودیم. در GTA V گربه، سگ، گوزن و پرنده ها بودند و RDR به سبب محیط خاص خود دربرگیرنده حیوانات اهلی دیگری هم بود. اما در RDR2 احتمالا این مسئله بیش از پیش بروز خواهد کرد.

سفر از نقطه الف به نقطه ب

 

 

سوارکاری تقریبا بهترین راه سفر کردن در Red Dead Redemption بود. قطعا همین موضوع در مورد RDR2 نیز صادق است و اسب سواری جایگاهش را حفظ می کند ولی شاید در شماره جدید شاهد کاربردی تر شدن قطار و همچنین استفاده از آب باشیم. در نسخه پیشین، جان مارستون نه توان شنا کردن داشت و نه می توانست وارد آن شود.

طبیعت

بدون نیاز به رندر فضای عظیم شهری مثل عناوین سری GTA، راک استار در Red Dead Redemption 2 روی شکوه هر چه بیشتر طبیعت کار کرده، مثل نورپردازی قدرتمند، شاخ و برگ های بیشتر و آسمانی به غایت زیبا.

 

 

زمین بازی پوشیده شده از درختان و علف ها، نور از میان شاخ و برگ می تابد و ردی زیبا به جای می گذارد. به شعله های آتش درون جنگل که در ظلمات شب به گوشه و کنار شلاق می زنند نگاه کنید. برگ درختان به تاثیر آن رنگ نارنجی به خود گرفته اند و چه زیبا آسمان پر ستاره شب با نمایش راه شیری دلبری می کند.

محیط شهری

 

 

بسیاری از طرفداران، راک استار را بابت این تریلر کوتاه و محتوایی که نمایش داده شد سرزنش می کنند. به جای نمایش ارتباط میان انسان ها، ساختمان ها و شهرها، راک استار محیط های جنگلی، اطراف شهری و دور افتاده از دست انسان را هدف قرار داده بود.

 

 

نکته این است که مقایسه RDR با GTA به هیچ وجه درست نیست. حتی اگر فکر می کنید Westworld هم گزینه خوبی برای مقایسه کردن است باید بگوییم که اشتباه می کنید. آنچه راک استار در تریلر اول نمایش داد، ذات RDR و به خصوص نسخه دوم است.

 

 

اگر نسخه اول را تجربه کرده باشید می دانید که ساعت ها در صحرا یا جنگل، بدون آنکه شخصی در نزدیکی تان باشد مشغول پرسه زدن و انجام ماموریت ها یا گشت و گذار بوده اید. در این تریلر انواع مختلفی از محیط ها را دیدیم و کسی که RDR را بازی کرده باشد می داند که این تنوع محیطی و القای حس تنهایی در جنگلی تاریک چقدر جذاب و دوست داشتنی است. چطور باید تا پاییز سال دیگر صبر کنیم؟

بازی به صورت چند نفره

 

 

Grand Theft Auto Online یکی از بخش های پرطرفدار GTA 5 محسوب می شود و پس از گذشت 3 سال، هنوز به شدت محبوب است. در واقع یکی از دلایلی که GTA 5 هنوز هم پرفروش بوده و در لیست بازی های پرفروش هر هفته یا ماه نواحی مختلف دیده می شود همین قسمت آنلاین است.

اولین RDR هم بخش چند نفره و آنلاین بسیار قدرتمندی داشت که بسیاری از آن لذت بردند. اما قطعا با توجه به تجربه هایی که راک استار با GTA Online کسب کرد، باید شاهد بزرگ تر شدن قسمت آنلاین RDR 2 نیز باشیم. تصور کنید کابوی ها در دنیای بزرگ بازی به دنبال هم افتاده اند و به یکدیگر شلاق می زنند یا چالش های جالبی را کنار هم انجام می دهند.

 

 

گرچه از اولین تصویر منتشر شده، بسیاری حدس می زنند RDR 2 گذشته جان مارستون را نشان می دهد، اما راک استار سعی داشته تا در این تریلر نه شخصیت های اصلی و نه داستان را لو بدهد.

مقاله تاریخ یک افسانه | تاریخچه سری The Legend of Zelda قسمت اول جدید

مقاله تاریخ یک افسانه | تاریخچه سری The Legend of Zelda قسمت اول

کمتر کسی است که با دنیای بازی‌های ویدیویی آشنا باشد و تا به حال نام The Legend of Zelda را نشنیده باشد. این سری یکی از موفق‌ترین فرنچایزهای شرکت نینتندو محسوب می‌شود که بیراه نیست اگر بگویم بعد از ماریو، موفق‌ترین عنوان این شرکت محسوب می‌شود. این سری از دهه 80 میلادی تاکنون تاریخچه پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته است که در ادامه آن را بررسی خواهیم کرد.

سری The Legend of Zelda به طور کلی در سبک اکشن ماجرایی دسته‌بندی شده و از نظر داستانی، در دسته عناوین High Fantasy قرار می‌گیرد. سازندگان اصلی این سری، آقایان شیگرو میاموتو (Shigeru Miyamoto) و تاکاشی تزوکا (Takashi Tezuka) هستند. آقای شیگرو میاموتو در بیش‌تر عناوین نینتندو حضور دارد و اکثر بازی‌هایی که توسط او ساخته شده‌اند، همچون همین سری و همین طور فرنچایز ماریو به موفقیت‌های بسیار زیادی دست یافته‌اند. به جز چند نسخه که برای کنسول‌های همراه طراحی شده‌اند، تمامی عناوین این سری توسط نینتندو ساخته و منتشر شده‌اند.

شخصیت اصلی این سری لینک (Link) است که در اکثر عناوین این سری وظیفه نجات پرنسس زلدا (Zelda) از دست شخصیتی به نام گانوندورف (Ganondorf) و همین طور حفاظت از سرزمین اصلی این سری، یعنی هایرول (Hyrule) را برعهده دارد. یک شی باستانی به نام تریفورس (Triforce) که خود از سه مثلث طلایی تشکیل شده نیز در داستان این سری نقش زیادی ایفا می‌کند. در ادامه به طور مفصل عناصر مختلف این سری را بررسی کرده و سپس در مورد عناوین منتشر شده در این سری صحبت خواهیم کرد.

گیم پلی:

گیم پلی اساسی این سری ترکیبی از عناصر حل معما و پازل، اکشن، ادونچر و کاوش در محیط است. کلیت گیم پلی در تمام طول این سری ثابت مانده ولی در هر قسمت چیزهایی به آن اضافه شده‌اند و بخش‌های قبلی نیز بهبود یافته‌اند. در نسخه‌های اخیر این سری مکانیک‌های مخفی‌کاری و همچنین ریسینگ نیز به آن اضافه شده‌اند. عناوین این سری را می‌توان با کمترین جست و جو در محیط و انجام مأموریت‌های فرعی انجام داد ولی معمولاً مأموریت‌های فرعی و یافتن مکان‌های مخفی توانایی‌های جذابی را به شخصیت اعطا می‌کند که باعث زیباتر شدن بازی می‌شود. آیتم‌های زیادی در بازی وجود دارند که در شرایط مختلف از آن‌ها استفاده می‌شود. بسیاری از این آیتم‌ها مانند بمب‌ها که هم در مبارزات و هم در پیدا کردن راه‌های مخفی استفاده می‌شوند، بومرنگ، تیر و کمان و همچنین شمشیر جادویی به نوعی تبدیل به نماد این سری شده‌اند و در اکثر عناوین نقش مهمی ایفا کرده‌اند. عناصر نقش‌آفرینی نیز در این سری وجود دارند ولی با این حال تمرکز این سری از نظر مبارزات بیش‌تر بر پایه سبک Hack and Slash بوده و شباهتی به عناوین نقش‌آفرینی ژاپنی نظیر Final Fantasy و سیستم مبارزاتی خاص آن‌ها ندارد. این حضور نصفه و نیمه عناصر سبک نقش‌آفرینی باعث شده که این بازی در سبک اکشن نقش‌آفرینی جای نگیرد ولی با این حال تأثیر زیادی بر عناوینی که در این سبک منتشر شده‌اند گذاشته است.

از نظر ساختار گیم پلی و طراحی مرحله، سه نوع منطقه در این سری وجود دارد: یکی مناطقی که به عنوان Overworld محسوب شده و کلیت جست و جو و گشت و گذار در محیط در آن به وقوع می‌پیوندد و بازیباز در آن آزادی عمل بالایی دارد؛ دیگری مکان تعاملات شخصیت‌های بازیست که در آن بازیباز می‌تواند از توصیه‌های آنان بهره بگیرد و همچنین به خرید و فروش آیتم بپردازد؛ دیگری نیز Dungeon های بازی هستند، مکان‌هایی مارپیچ گونه و پر از دشمنان و باس‌های مختلف. هر کدام از Dungeon ها در این سری معمولاً یک آیتم اصلی دارند که بیش‌تر معماهای آن منطقه و همین طور شکست باس اصلی آن بخش با کمک این آیتم انجام شده و نقش اساسی در معماهای مناطق بعدی نیز ایفا می‌کند. در هر یک از این Dungeon ها یک نقشه نیز در اختیار بازیباز قرار می‌گیرد که شکل محیط را برای او مشخص می‌کند. همچنین یک قطب نمای جادویی نیز مکان آیتم‌ها و وسایل موجود در محیط را نشان می‌دهد. به تدریج و در طول عناوین مختلف نقش کلیدها برای پیشروی در این بخش نیز بیش‌تر شد و برای دسترسی به باس نهایی و آیتم اصلی آن بخش بازیباز باید یک کلید اصلی را در محیط Dungeon پیدا می‌کرد.

خط سلامتی شخصیت در عناوین این سری به صورت مجموعه‌ای از قلب‌ها نمایش داده می‌شود. بازیابی نوار سلامتی نیز از طریق شکست دادن دشمنان و به دست آوردن آیتم قلب و یا استفاده از معجون‌های سلامتی میسر است. با شکست دادن باس‌ها یا کشت و گذار در محیط نیز آیتم‌هایی پیدا می‌شود که باعث بزرگ‌تر شدن نوار سلامتی شخصیت می‌شوند.

با وجود این که خیلی از این موارد را در عناوین امروزی شاهد هستیم ولی باید بدانید این عنوان از اولین بازی‌هایی بود که از این سیستم‌ها به بهترین شکل استفاده کرد و به نوعی آن‌ها را تبدیل به استانداردهای صنعت بازی‌های ویدیویی کرد. باید بدانید که اولین نسخه‌این سری، نخستین عنوان کنسولی بود که از سیستم ذخیره‌سازی استفاده می‌کرد و به بازیباز اجازه می‌داد که بازی را در جایی متوقف کرده و بعداً از همان نقطه آن را ادامه دهد. همچنین نسخه Ocarina of Time نیز تأثیر زیادی در بهبود سیستم مبارزات در فضای سه‌بعدی داشت. همین کیفیت بالای طراحی مرحله‌این سری بوده است که باعث شده همچنان از سری The Legend of Zelda به عنوان یکی از موفق‌ترین فرنچایز های این صنعت یاد شود.

موسیقی و صداگذاری:

سری The Legend of Zelda از جمله معدود بازی‌های سبک اکشن ادونچر است که از موسیقی در خود گیم پلی بازی استفاده کرده است. در بسیاری از عناوین این سری از موسیقی در معماها و پازل‌های بازی استفاده شده است. همچنین تعدادی از وسایل موسیقی در خود بازی وجود دارد که در گیم پلی بازی تأثیر دارند. مثلاً یک ریکوردر (نوعی فلوت) در بازی وجود دارد که مکان‌های مخفی را در محیط مشخص می‌کند و همچنین باعث جا به جایی سریع لینک به جلوی ورودی Dungeon ها می‌شود. در نسخه Ocarina of Time نیز یکی از مکانیک‌های اصلی گیم پلی به موسیقی اختصاص داده شده بود و در بخش‌هایی از بازی باید با استفاده از کنترلر دستگاه از یک وسیله موسیقی استفاده می‌کردید. با توجه به بعضی مقالات معتبر در زمینه موسیقی، این بازی اولین –یا حداقل یکی از اولین- بازی‌هایی بوده که گیم پلی آن در سبک بازی‌های موسیقیایی (نظیر Guitar Heroes و…) قرار نداشته ولی قسمت‌های آهنگسازی در گیم پلی آن وجود داشته است. در بخش‌هایی از بازی Ocarina of Time و همچنین Majora’s Mask بازیباز باید با استفاده از وسیله‌ای خاص در بازی برای پیشروی در مرحله اقدام به اجرای موسیقی می‌کرده است.

اما بپردازیم به خود موسیقی که در طول بازی پخش می‌شود؛ این سری یک قطعه معروف و اصلی به نام “The Legend of Zelda Theme” دارد که برای نسخه اول این سری نوشته شده و بعد از آن به شکل‌های مختلف در سایر عناوین نیز استفاده شده است. آهنگساز و کارگردان صوتی این بازی، آقای کوجی کوندو (Koji Kondo)، در ابتدا قصد داشت از آهنگ بولرو ساخته موریس راول، آهنگساز و نوازنده فرانسوی برای این بازی استفاده کند ولی متوجه می‌شود که حق کپی‌رایت این اثر همچنان منقضی نشده است و امکان استفاده از آن در این بازی وجود ندارد. در نتیجه این موضوع، آقای کوندو در طول یک روز آهنگ اصلی این سری را ساخت؛ آهنگی که تبدیل به یکی از ده تِم برتر بازی‌های ویدیویی شد.

تا به حال در طول این همه سال برای شخصیت‌های این سری صداگذاری انجام نگرفته است و در تمامی بازی‌ها صحبت‌های همه‌ی شخصیت‌ها به صورت نوشته نمایش می‌یابد. البته بالاخره جدیدترین نسخه‌این سری یعنی Breath of the Wild که سال آینده میلادی برای Wii U و NX منتشر خواهد شد، شخصیت‌ها دارای صدا خواهند بود. البته همچنان نیز شخصیت اصلی این سری یعنی لینک صدایی نخواهد داشت.

داستان:

وقایع سری The Legend of Zelda در سرزمینی به نام هایرول به وقوع می‌پیوندد. ساکنان اصلی این سرزمین موجوداتی با گوش‌های نوک تیز هستند که هیلین (Hylian) خوانده می‌شوند و لینک و زلدا نیز هیلین هستند. این سرزمین بر طبق داستان بازی توسط سه الهه طلایی به نام‌های دین، فاروره و نایرو (Din, Farore, Nayru) ساخته شده است. دین جغرافیا و شکل فیزیکی این سرزمین را ساخت، فاروره قوانین فیزیکی برای برپایی این سرزمین را ایجاد کرد و نایرو نیز نژادهای مختلف موجودات و گیاهان و حیوانات را ایجاد کرد. آن‌ها یک شی مقدس به نام تریفورس را نیز برای مردم سرزمین هایرول قرار دادند که امکان برآورده کردن آرزوهای استفاده کننده از آن را دارد. این شی خود از سه مثلث طلایی تشکیل شده که هر کدام یکی از ویژگی‌های این سه نفر را در خود دارد: قدرت، شجاعت و دانش. با این وجود به دلیل این که تریفورس از خود عقل و اراده‌ای ندارد، میان استفاده کننده خوب و بد تفاوتی قائل نمی‌شود و از این رو آن را در دنیای دیگری که با نام “عالم مقدس” یا “سرزمین طلایی” (Sacred Realm, Golden Lands) قرار دادند تا در نهایت کسی که شایستگی آن را دارد، بدان دست یابد. این سرزمین خود توسط قلب کسانی که از تریفورس استفاده کنند تحت تأثیر قرار می‌گیرد. کسانی که افراد خوبی هستند آن را به مکانی زیبا تبدیل می‌کنند و افراد بد آن را تبدیل به محیطی تاریک می‌کنند.

در داستان عنوان Skyward Sword مشخص می‌شود یک موجود شریر و شیطانی به نام Demise (این لغت در انگلیسی به معنی مردن است) به دنبال تریفورس می‌گردد تا به اهداف شوم خود دست یابد اما در معبد یکی دیگر از الهه‌های این سرزمین به نام هیلیا (Hylia) که محافظ تریفورس است به دام می‌افتد. هیلیا، بعد از این واقعه، هیلین ها یعنی ساکنان اصلی هایرول را در جزیره‌ای معلق به نام اسکایلاف (Skyloft) قرار می‌دهد تا هم از آن‌ها مراقبت کند و هم جلوی فرار Demise را بگیرد. سپس او شمشیری را می‌سازد که بعدها Master Sword نام می‌گیرد. این شمشیر برای این است که قهرمان منتخب هیلیا به‌وسیله آن دشمن را شکست دهد. او سپس کاری می‌کند که در طول زمان در قالب افراد مختلف به شکل یک هیلین به دنیا بیاید و از این سرزمین مراقبت کند. در طول زمان فردی به نام زلدا به دنیا می‌آید که در واقع همان هیلیا است که در قالب یکی از ساکنان این سرزمین به دنیا آمده و بعد از آن نیز قهرمانی به نام لینک به کمک زلدا می‌آید و این دو با هم Demise را نابود می‌کنند؛ اما در موقع نابودی، Demise می‌گوید که خشم او سرنوشت همه‌ی افراد نسل زلدا و لینک را از بین خواهد برد. بعد از آن هر کسی که از نسل زلدا به دنیا آمد به افتخار او زلدا نام گرفت. این اتفاق برای افراد نسل لینک نیز افتاد. پیشگویی Demise در نهایت به نوعی به حقیقت می‌پیوندد و در عنوان Ocarina of Time شخصی به نام گانوندورف که شخصیت منفی اصلی این سری محسوب می‌شود، تریفورس کامل را می‌شکند و بخش قدرت آن را از آن خود می‌کند. تریفورس دانایی به دست شاهزاده‌ای به نام زلدا که از نسل همان زلدا است می‌افتد و تریفورس شجاعت نیز به دست جوانی که از نواده‌های لینک است می‌رسد. بعد از این وقایع، اتفاقات مختلفی در طول داستان بازی در طی عناوین مختلف می‌افتد.

با وجود همه‌ی این‌ها باید بدانید که بعضی از عناوین این سری نیز در سرزمین هایرول به وقوع نپیوسته و بعضی از قسمت‌های آن، در دنیاهای موازی این سرزمین با نام ترمینا (Termina) و لورول (Lorule) به وقوع پیوسته‌اند و قسمتی نیز در سرزمین هیتوپیا (Hytopia) که به هایرول متصل است اتفاق افتاده است. همچنین قسمتی از یکی از عناوین این سری در جزیره‌ای دور از هایرول با نام کوهولینت (Koholint) اتفاق می‌افتد.

ترتیب وقوع وقایع سری The Legend of Zelda

سری The Legend of Zelda یکی از پیچیده‌ترین ترتیب زمانی وقوع اتفاقات را در بازی‌ها دارد. بازی‌های این سری به سبک فیلم‌های کوئنتین تارانتینو مدام زمانشان تغییر می‌کند و به هیچ وجه نمی‌توانید فکر کنید که داستان بازی‌ها به ترتیب انتشارشان جلو می‌رود. داستان این سری با پیچش‌های فراوانی همراه است و از نقطه‌ای به بعد به سه دنیای موازی تقسیم می‌شود که در هر کدام وقایع متفاوتی دنبال می‌شود و در دو تا از آن‌ها لینک موفق شده و در دیگر لینک شکست خورده است. به طور کلی ترتیب وقایع این سری فوق‌العاده پیچیده است. بالاخره در سال 2011 در یکی از کتاب‌هایی که نینتندو برای این بازی منتشر کرد، به همه‌ی این حدس و گمان‌ها پایان داد و روند اصلی این سری را منتشر کرد که بعداً به انگلیسی ترجمه شد و همه‌ی طرفداران این سری بالاخره متوجه روند وقایع شدند.

وقایع سری در اصل با نسخه Skyward Sword شروع می‌شود. در این نسخه هیلیا در قالب زلدا به دنیا می‌آید و نبرد بزرگ باستانی این سری به وقوع می‌پیوندد. بعد از وقایع این نسخه در دو دوره زمانی با نام‌های دوره آشوب و دوره کامیابی به ترتیب سرزمین مقدس مهر و موم شده و سپس پادشاهی هایرول تشکیل می‌شود. در نسخه The Minish Cap از حضور یک موجود شیطانی قدرتمند با نام Vaati نیز رونمایی شده که در این نسخه شکست می‌خورد. دوباره این شخص در نسخه Four Swords احیا می‌شود و باز هم شکست می‌خورد. بعد از این در وقایع Ocarina of Time سرزمین مقدس تبدیل به عالم تاریکی می‌شود و گانوندورف تبدیل به پادشاه شیطانی گانون (Ganon) می‌شود. از این نسخه به بعد وقایع به دو گروه تقسیم می‌شوند. در یکی از آن‌ها لینک شکست می‌خورد و در دیگری لینک پیروز می‌شود و گانون شکست می‌خورد. در خط زمانی که لینک شکست می‌خورد، ابتدا نسخه A Link to the Past قرار دارد که در آن گانون احیا شده و سرزمین هایرول رو به زوال است. بعد از این دو نسخه Oracle of Ages و Oracle of Seasons قرار دارد که شخصیت گانون دوباره احیا شده است. بعد از این نسخه وقایع Link’s Awakening قرار دارد و پس از آن پادشاهان ‌هایرول از قدرت تریفورس استفاده کرده و گانون شکست می‌خورد. دوباره او در وقایع اولین نسخه The Legend of Zelda احیا می‌شود و بالاخره در نسخه The Adventure of Link جلوی احیا شدن او گرفته می‌شود. در خط داستانی دیگر لینک پیروز می‌شود که این خط داستانی خودش به دو بخش کودکی و بزرگسالی تقسیم می‌شود که در واقع دوران کودکی به زمان گذشته می‌رود. در خط داستانی دوران کودکی ابتدا نسخه Majora’s Mask قرار دارد. بعد از وقایع این نسخه گانوندورف اعدام می‌شود. بعد از آن وقایع Twilight Princess تهاجمی با نام تهاجم سایه علیه سرزمین هایرول توسط شخصی به نام Zant انجام می‌شود. بعد از این دوباره در وقایع Four Swords Adventures و Hyrule Adventures گانون و Vaati احیا می‌شوند. از این جا به بعد این خط داستانی ادامه نیافته و خط داستانی دیگر مربوط به بزرگسالی می‌شود. در ابتدای این خط داستانی گانوندورف زندانی می‌شود ولی دوباره احیا می‌شود و برای همین سرزمین هایرول با قفلی بسته و سپس دچار سیل می‌شود تا گانوندورف شکست بخورد اما در The Wind Waker او دوباره احیا شده و سپس وقایع داستان تا عنوان Phantom Hourglass پیگیری می‌شود. سپس بعد از این عنوان قاره‌ای جدید کشف شده و پادشاهی هایرول جدید تأسیس می‌شود و در نهایت در عنوان Spirit Tracks یک پادشاه شیطانی به نام Malladus سر و کله‌اش پیدا می‌شود.

همان طور که می‌بینید این وقایع داستانی بسیار پیچیده هستند و هنوز نیز بعضی از خط داستانی‌های این عنوان همچنان باز هستند و امکان ادامه دادنشان وجود دارد. در این میان فعلاً نمی‌دانیم که نسخه Breath of the Wild چه خط داستانی را دارد و باید تا زمان عرضه آن منتظر بمانیم.

شخصیت‌ها:

در ادامه به طور مختصر سه شخصیت اصلی این سری یعنی Link، Zelda و Ganondorf را معرفی می‌کنیم.

Link:

لینک که در اصل شخصیت مثبت اصلی این سری بازی است، در واقع نام تعدادی از شخصیت‌ها در این سری است که همگی در طول زمان نقش شخصیت اصلی را داشته‌اند و در اصل همگی ویژگی‌های اولین شخصی که لینک نام داشته را دارند و از نسل او هستند. لینک در تمام عناوین این سری لباس سبز می‌پوشد و کلاه نوک تیز بر سر می‌گذارد. در بیش‌تر بازی‌های این سری در ابتدا بازیباز می‌تواند نامی روی لینک بگذارد و در طول بازی NPC ها او را با این نام خطاب خواهند کرد. لینک در اکثر بازی‌های این سری شخصیتی چپ دست است به جز دو نسخه Skyward Sword و Twilight Princess (نسخه Wii)؛ دلیل راست دست بودن او در این بازی‌ها استفاده این بازی از کنترلر حرکتی کنسول Wii است و چون اکثر مخاطبان راست دست هستند و سیستم کنترلی بازی باید برای افراد راست دست تنظیم می‌شده، این شخصیت راست دست شده است. البته در طول این دو بازی نوع حرکات او شبیه افرادی که دو دست هستند و از هر دو دست به خوبی می‌توانند استفاده کنند به تصویر کشیده می‌شود. در طول زمان به افرادی که لینک نامشان بوده لقب‌های متفاوتی نظیر “قهرمان زمان” و “قهرمان بادها” اعطا شده است. این شخصیت در تمامی عناوین این سری حرفی بر زبان نیاورده و تنها صداهایی نظیر ناله و غرغر کردن از او شنیده شده است. دلیل صحبت نکردن او این است که بازیباز بتواند خودش جوابی که لینک می‌دهد را در ذهنش تصور کرده و سازندگان دیالوگ‌های از پیش تعریف شده را به بازیباز ندهند.

Princess Zelda:

پرنسس زلدا، شاهزاده سرزمین هایرول و محافظ تریفورس دانایی محسوب می‌شود. همانند لینک، همه‌ی نوادگان پرنسس زلدا نیز وظیفه او را برعهده دارند و نام همه‌شان نیز زلداست. در بیش‌تر عناوین این سری لینک وظیفه دارد که پرنسس زلدا را از دست گانون نجات دهد ولی با این حال در بعضی از عناوین این سری نیز پرنسس زلدا به کمک لینک می‌آید و از قدرت‌های جادویی‌اش برای کمک به او استفاده می‌کند. تا عنوان Spirit Tracks امکان بازی در نقش او در سری اصلی این عنوان وجود نداشت ولی در این عنوان او به صورت یک روح وارد بدن یک شوالیه می‌شود و از این طریق بازیباز می‌تواند او را کنترل کند. به نظر می‌رسد بعضی از افراد نظیر Sheik در بازی Ocarina of Time و Tetra در The Wind Waker و Phantom Hourglass همان زلدا هستند که در قالبی دیگر درآمده‌اند. در بازی Skyward Sword هم مشخص می‌شود که زلدا در اصل قدرت‌های هیلیا که الهه محافظ تریفروس است را دارد و این قدرت در نسل آن‌ها به طور موروثی منتقل می‌شود.

Ganondorf:

گانوندورف یا گانون، شخصیت منفی اصلی در بیش‌تر عناوین سری The Legend of Zelda است. او فرمانده گروهی از راهزنان صحرایی است که گرودو (Gerudo) نام دارد. از نظر وضعیت ظاهری او نسبت به سایر شخصیت‌ها به وضوح قد بلندتری دارد. انگیزه‌های او برای کارهایش در بازی‌های مختلف فرق می‌کند ولی به طور کلی نقشه اصلی او دزدیدن پرنسس زلدا، تصرف هایرول و سرزمین‌های ماورای آن است. برای رسیدن به این هدف، او به دنبال قطعات تریفورس است. خود او نیز در بیش‌تر بازی‌های این سری تریفورس قدرت را در اختیار دارد. برخلاف زلدا و لینک که در هر نسخه فرد متفاوتی هستند و از نسل همان زلدا و لینک اولیه محسوب می‌شوند، گانوندورف در بیش‌تر عناوین یک شخص است و برخلاف زلدا و لینک، هر نسخه نوادگانش جای او را نمی‌گیرند. شیوه مبارزه با او در هر یک از بازی‌ها متفاوت بوده و استایل مبارزه او در هر عنوان کاملاً تغییر می‌کند. در بازی Skyward Sword مشخص می‌شود که او در اصل روح و قدرت Demise را در خود دارد.

تاریخچه عرضه نسخه‌های مختلف:

در ادامه به بررسی بیش از 15 نسخه‌ای که از این سری عرضه شده است می‌پردازیم. توجه کنید که عناوین فرعی این سری و سایر بازی‌های پر شمار نینتندو که شخصیت‌های این سری در آن حضور دارند در این لیست بررسی نشده‌اند و فقط عناوین اصلی این سری را بررسی کرده‌ایم.

تذکر: در مورد عناوین خیلی قدیمی سری که به طرق مختلف روی کنسول‌های فعلی نینتندو قابل اجرا هستند، در بخش پلتفرم‌ها WiiU و… ذکر نشده ولی در مورد عناوین جدیدتر، اگر به صورت HD عرضه شده باشند یا از طریق شبیه‌سازهای داخلی خود کنسول، قابلیت انجام روی WiiU یا … را داشته باشند، در بخش پلتفرم‌ها نیز نام این کنسول ذکر شده است.

The Legend of Zelda سال 1986

سازنده: Nintendo Research & Development 4 | ناشر: Nintendo | پلتفرم: Famicom Disk System، Nintendo Entertainment System و Game Boy Advance

اولین نسخه The Legend of Zelda با همین نام و بدون هیچ پسوند و پیشوندی در سال 1986 برای کنسول Famicom Disk System عرضه شد. پس از آن نیز یک سال بعد برای کنسول NES عرضه شد. نیازی به گفتن نیست که این بازی به موفقیت عظیمی دست یافت که اگر دست نمی‌یافت، هم اکنون شاهد محبوبیت بالای این سری نبودیم. این بازی یکی از پرفروش‌ترین بازی‌های نینتندو در آن سال‌ها بوده و در مجموع بیش از 6?5 میلیون نسخه فروخت. مطمئناً باید این بازی را یکی از تأثیر گذارترین بازی‌های ویدیویی در نظر گرفت که برای اولین بار مکانیک‌هایی را در گیم پلی بازی ابداع کرد که به نوعی تبدیل به استاندارد برای بازی‌هایی که از سیستم سیاهچال و Dungeon استفاده می‌کردند شد و حدود کلی این استانداردها همچنان نیز پابرجا هستند.

داستان این نسخه به هیچ وجه پیچیدگی‌های عناوین امروزی این سری را نداشت. گانون که با لقب شاهزاده تاریکی شناخته می‌شود ارتشش را برای ایجاد آشوب در سرزمین هایرول به حرکت در آورده است و از طرفی اقدام به دزدیدن پرنسس زلدا می‌کند. قبل از دزدیده شدن زلدا به پرستارش که ایمپا (Impa) نام دارد مأموریت می‌دهد فردی شجاع را برای نجات سرزمین پیدا کند و پس از آن زمانی که ایمپا به دست سربازان گانون می‌افتد، لینک سر می‌رسد و او را نجات می‌دهد. پس از آن او راهی 8 منطقه پر پیچ و خم و دشمن می‌شود تا تریفورس دانش را به دست آورد و از این طریق گانون را شکست می‌دهد.

این بازی از نظر تکنیکی در آن زمان عنوان بسیار موفقی بود. بازی به مدت یک سال و نیم فقط برای ژاپن عرضه شده بود و از این رو تنها زبان موجود در بازی نیز ژاپنی بود. نینتندو در ابتدا فکرش را نمی‌کرد که این چنین از بازی استقبال شود ولی بعد از استقبال فراوان، بازی را برای آمریکای شمالی و به طور کلی با زبان انگلیسی منتشر کرد. قرار دادن این بازی روی کارتریج‌های 128 کیلوبایتی کار بسیار سختی بود که نینتندو موفق به انجام آن شده بود. به علاوه تا به آن زمان همه بازی‌ها برای ذخیره‌سازی از سیستم پسورد و دادن یک کد به بازیباز که از نقطه مورد نظر بازی را شروع کند استفاده می‌کردند اما این بازی برای اولین بار از رم کنسول استفاده کرده و به طور کلی فایل‌های ذخیره‌سازی روی سیستم ایجاد می‌کرد و نیازی به یادداشت کردن پسوردهای سیو نبود. از این رو نام این بازی در نسخه بازی کتاب رکوردهای گینس به عنوان اولین عنوانی که برای سیو کردن از باتری درونی کنسول استفاده می‌کند ثبت شده است.

به طور کلی این عنوان، بازی بسیار موفقی بود. The Legend of Zelda سرشار از نوآوری‌های فراوانی بود که تا به حال در بازی‌ها استفاده نشده بودند و با وجود همه این‌ها فوق‌العاده موفق ظاهر شد. به علاوه باید بدانید که با وجود این که این بازی در سبک نقش‌آفرینی دسته‌بندی نمی‌شود ولی بعضی از مکانیک‌های آن تأثیر غیرقابل انکاری بر بازی‌های این سبک گذاشته‌اند.

Zelda II: The Adventure of Link سال 1987

سازنده: Nintendo Research & Development 4 | ناشر: Nintendo | پلتفرم: Famicom Disk System، Nintendo Entertainment System و Game Boy Advance و GameCube

این نسخه از سری The Legend of Zelda که البته عبارت The Legend of را در نام خود ندارد، تنها دنباله مستقیم عنوان اول محسوب می‌شود و سایر عناوین این سری یا در دنیاهای موازی این نسخه هستند یا به عنوان پیش دنباله آن محسوب می‌شوند. همانند عنوان قبلی این بازی نیز ابتدا در ژاپن منتشر شده و نزدیک به دو سال بعد در اواخر سال 1988 نسخه‌های انگلیسی آن نیز عرضه شدند. از نظر موفقیت‌های تجاری این عنوان نیز همانند نسخه اول این سری موفقیت بالایی کسب کرد و بیش از 4 میلیون نسخه فروش داشت که آن را تبدیل به پنجمین بازی پرفروش کنسول NES می‌کند. هر چند از نظر منتقدان نیز این عنوان بازی خوبی بود ولی با این وجود این عنوان یکی از کمترین نمرات را در تمام عناوین این سری به خود اختصاص داده است و میانگین نمرات از حدود 78 در نسخه NES تا 68 در نسخه Game Boy Advance متغیر است.

داستان این نسخه نیز در مورد لینک و زلدا است که البته مدت‌ها بعد از نسخه اول اتفاق می‌افتد و این لینک و زلدا در اصل فرزند یا نواده‌های لینک و زلدای اول هستند. در این نسخه زلدا در اثر جادوی یک جادوگر که دوست برادر زلدا بوده است، به خوابی عمیق فرو رفته. جادوگر نیز خود بعد از اجرای جادو می‌میرد ولی برادر زلدا او را به قصری می‌برد تا شاید روزی برسد که شخصی بتواند او را از خواب بیدار کند. همان طور که معلوم است لینک به طریقی متوجه می‌شود که شخصی که باید زلدا را بیدار کند اوست و از این رو راهی ماجرایی می‌شود که منجر به شکل گیری گیم پلی بازی می‌شود.

اما از نظر گیم پلی این عنوان فرقی اساسی با بیش‌تر بازی‌های این سری دارد و آن هم این است که این عنوان در سبک اکشن نقش‌آفرینی محسوب می‌شود و به طور خیلی واضح‌تری عناصر سبک نقش‌آفرینی را در خود جای داده است. مهم‌ترین مورد احتمالاً سیستم کسب تجربه در بازی است که از این طریق لینک می‌تواند جادوها و توانایی‌های خود را بهبود ببخشد. علاوه بر این سیستم مبارزات بازی نیز دستخوش تغییراتی شده است و حالا لینک توانایی تغییر وضعیت و نشستن روی زمین را نیز دارد که در بعضی از مبارزات نقش اساسی دارد. به علاوه او هم اکنون توانایی پریدن نیز دارد که باعث خلق چالش‌های جدیدی در بازی می‌شود.

به هر حال Zelda II: The Adventure of Link هر چند یکی از ضعیف‌ترین عناوین این فرنچایز محسوب می‌شود اما همچنان در زمان خود بازی بسیار موفقی بوده است و فروش بسیار بالایی نیز داشته است که نینتندو را بیش از پیش برای ادامه دادن این سری مصمم کرده است.

The Legend of Zelda: A Link to the Pas

نقد و بررسی هیتمن برضد تروریست ها| نقد و بررسی اپیزود پنجم بازی Hitman

” یکی بود، یکی نبود، سال های سال پیش؛ وقتی هنوز شهر ها پر بودن از شوالیه ها و شمشیر زنای قهار. همون وقتی که ثروتمندا با شادی زندگی می کردن و فقیرا از گشنگی می مردن. تو جنگل ناتینگهام یه مرد شجاع زندگی می کرد که … “

احتمالا همه ما قصه رابین هود بزرگ را شنیده ایم، قصه ای که با جملاتی شبیه آنچه گفتم شروع می شوند و آخرش هم ختم می شوند به ازدواج رابین و لیدی ماریان و پرنس جانی که بدبخت شده. شاید بشود گفت که در طول سال های بسیار، رابین هود و افسانه اش مهمترین و تاثیر گذار ترین ضدقهرمانِ داستان ها بوده اند. درست است که بعد ها و با گسترش کمیک بوک ها و کتاب های مصور، هنرمندان خیلی زیادی ضدقهرمان های نمادینی خلق کردند تا جای رابین از لکسلی (Robin of Loxley) را بگیرند.و این امر باعث شد تا افسانه به ظاهر پاک رابین دستخوش کمی فراموشی شود، اما همچنان هم در عمق ذهن همه ما، پرداخت شده ترین و آشنا ترین چهره از یک ضدقهرمان، مردی با لباس سبز و کمان به نام رابین است.

با گسترش ضدقهرمان ها در رسانه، موضوع درستی یا نادرستی و اخلاق بودن یا غیر اخلاقی بودن کاری که آن ها برای بهتر کردن جهان می کردند، سر زبان ها افتاد. چرا که اصولا ضدقهرمان هایی با این تیپ (کهن الگو)، فراتر از قانون و دسترسی های آن به مجازات مجرمین و نجات مردم می پرداختند. از مهمترین ضد قهرمان های امروز که در حال حاضر اوضاع خوبی هم دارند و حسابی گل کرده اند، می شود به پانیشر (The Punisher) مارول و البته این برادرِ زحمت کش کچل اشاره کرد. قصد توهین ندارم ها! فقط پانیشر و آن همه مو کمی ترسناک تر از ظاهر کچل مامور 47 به نظر می رسند. این دو موجودِ عجیب و غریب منتها، ضد قهرمان هایی جدی ترند، چرا که اصلا حال و حوصله فرصت دادن به مجرم ها و توطئه گر ها را ندارند، یکسره می روند سر اصل مطلب و بووم!

با روند رو به زوالی که فرانچایز هیتمن در چند نسخه قبلی اش داشت، سازنده ها برای عرضه نسخه بعدی حسابی نقشه کشیدند و تصمیم گرفتند بازی را در قسمت هایی جداگانه و به صورت فصلی منتشر کنند. و ما وقتی پرسیدیم که “چرا می خواهید ریتم بازی را بهم بزنید و مراحل را به صورت قسمتی منتشر کنید؟” جواب دادند: ” قصد داریم از بازخورد های بازی کننده ها درس بگیریم تا در هر قسمت بهتر شویم!”
راستش ظاهر جمله بالا حسابی حالمان را خوش می کند. اما … باطنش نه! با منتشر شدن قسمت چهارم از بازیHitman 2016، همه کمی شک کردند که نکند همه حرف ها دروغ باشد؟ بعد از آن هم که شکشان با ظهور قسمت پنجم به یقین تبدیل شد. از نظر اکثر مخاطبان بازی که همه قسمت های گذشته هیتمن را بازی کرده اند، اپیزود دوم که در ایتالیا رخ می داد بهترین و پرداخت شده ترین اپیزود بود. چرا که علاوه بر طراحی محیط منحصر به فرد، آزادی عمل بیشتری به بازی کننده ها می داد. اما همین که قسمت پنج را آغاز می کنید، متوجه یک موضوع دردناک خواهید شد، انگار سازنده ها به صورت کاملا عمدی دست و پاهایتان را بسته اند و با طراحی محیطی محدود سعی کرده اند خاطره خوش قسمت های قبلی را محو کنند. حالا با ساخته شدن این قسمت، چطور می توانیم باور کنیم که سازنده ها در طراحی هر اپیزود از بازخورد های مخاطبان درس می گیرند؟
گفتن از مکانیک های گیم پلی و گرافیک، به نظر زیاده گویی می رسد، چون همانطور که می دانید، در بازی های اپیزودیک، معمولا شاهد تحول های غیرمنتظره در قسمت ها نیستیم و همه قسمت از فرمول گیم پلی ثابت و گرافیک یکسانی بهره می برند. اما در مورد خاص هیتمن، محیط در هر قسمت نقش مهمی دارد که به آن می پردازیم.

اپیزود پنجم در ایالت کلورادو امریکا رخ می دهد، جایی که بر خلاف همه قسمت های قبلی، مامور 47 باید به یکمزرعه نفوذ کند، اما چه مزرعه ای؟ یک کمپ شبه نظامی آموزشی که وسط ناکجا آباد قرار گرفته. این مزرعه توسط گروهی شبه نظامی و تروریستی به محل استقرار و البته آموزش نیروهایشان تبدیل شده. نکته مهم در رابطه با مزرعه شبه نظامی کلورادو این است که بر خلاف هر چهار قسمت قبلی، هیچ شخص غیرنظامی ای در محیط حضور ندارد و منظور از هیچ واقعا هیچ است؛ چون هر کسی را که ببینید بهتان شلیک خواهد کرد. بازار های مراکش و شهر کوچک ساپینزا در ایتالیا را یادتان هست؟ یا اصلاً پاریس را چطور؟ محیط های شلوغ و پر جنب و جوش که پر بودند از مردم با رفتاری معقول و طبیعی، مردمی که دست به اعتراض می زدند، تجمع می کردند، سیگار می کشیدند و مثل آدم هایی از دل واقعیت زندگی می کردند. حالا اما باید قسمت های قبلی را به کلی فراموش کنید. چرا که در کلورادو، شاهد پس رفتی هستیم که شاید به عقیده بعضی در خدمت گیم پلی باشد، اما به عقیده من، تیشه به ریشه زدن است. در کلورادو به جای اینکه در شهر باشید. وسط یک مزرعه گیر افتاده اید که اشغال شده و توسط عده ای تبدیل شده به یک کمپ شبه نظامی برای تمرین و آموزش. اینبار مامور 47 بر خلاف قبل چهار هدف دارد که باید آن ها را ترور کند. این اهداف هر کدام در توطئه ای دست داشته اند و دستشان به خون مردم بی گناه بسیاری آلوده است. حتی زنان و کودکان!

به نظر می رسد سازنده ها قصد داشتند در قسمت پنجم دست به نوآوری زده و محیط جدیدی معرفی کنند که شرایط متناسب و لازم برای یک سبک نو از گیم پلی را ایجاد کند سبکی که در اپیزود های قبلی کمتر مجبور به استفاده از آن می شدیم. به همین منظور سازنده ها کاری کرده اند که در کلورادو تمامی افراد حاضر در نقشه مسلح باشند، حتی آشپز های دست و پا چلفتی. و این یعنی تک تک افرادی که در محیط حضور دارند به عنوان یک نگهبان و گارد امنیتی ایفای نقش می کنند و باید از دید تک تکشان پنهان شوید (به واسطه هر روشی که دوست دارید). این موضوع ساده باعث می شود که مامور 47 خوش تیپ اما کچل ما، هیچ جای امنی نداشته باشد تا شاید نفسی تازه کند. به محض شروع مرحله (با آن ژاکت چرمی!) شما در حال عبور غیر مجاز هستید! یعنی چه؟ یعنی اینکه تک تک منطقه های موجود در نقشه قسمت پنجم به صورت منحصر و حفاظت شده هستند و همه افراد حاضر در محیط به محض دیدنتان دستشان را می گذارند روی ماشه! این موضوع فرصت نوآوری و خلقِ راه های جدید و نو برای از بین بردن هدف هایتان را کمتر می کند، هر چند که تعداد هدف هایتان افزایش یافته اند، در این محیط نه چندان دوست داشتنی همیشه باید مراقب باشید کسی نفهمد شما مامور 47 هستید. همیشه! و نگرانی همیشگی شما، کلی از فرصت ها را می کشد.

دیگر هیچ غیر نظامی ای در محیط حضور ندارد که بروید و قاطیشان شوید تا نگهبان ها گمتان کنند، سازنده ها در این قسمت بیشتر قصد داشته اند که بر امر مخفی کاری مطلق تمرکز کنند و نقشه ای طراحی کرده اند که بسیار شبیه به بازی های کلاسیک مخفی کاری است. طوری که محیط و شرایط آن مجبورتان می کند یا مدام لباس عوض کنید، یا به طور کامل مخفی شوید و جلو بروید، این سبکِ مخفی شدن و جلو رفتن واقعا یاد آور بازی هایی مثل Splinter Cell و Metal Gear Solid است و همین موضوع از باعث می شود مزه لذت بخش یک مخفی کاری خلاقانه و پر از نوآوری را زیر زبانتان حس نکنید.  علاوه بر این، نقشه بازی به منطقه هایی مختلف تقسیم شده که دسترسی های محدودی دارند، یعنی در هر لحظه با منطقه ای مواجه می شوید که برای عده ای محدود از ساکنین مزرعه قابل دسترس است، پس یا باید یکی از آن هایی که دسترسی دارند را سر به نیست کنید و لباسش را بقاپید، یا اینکه مثل سم فیشر فقید در سایه ها جلو بروید. مثلا در یکی از مناطق لباس سربازی را به تن دارید که درجه پایینی دارد، به محض وارد شدن به منطقه ای که برای او محدود است، بقیه نگهبان ها مشکوک شده و در آخر می فهمند که یک نفوذی وارد منطقه شده، نتیجه این کشفشان هم چیزی نیست جز گلوله باران شدن شما، این قضیه باعث شده بعضی وقت ها حس کنید این بار شما هستید که شکار می شوید و دلتان می خواهد قید همه امتیازات را بزنید و اسلحه به دست همه را سلاخی کنید.
مرحله جدید به خودی خود، یک چالش نو و سبک جدید است که می شود به عنوان یک تلاش از سوی سازندگان برای جلوگیری کردن از یک نواختی در بازی تلقی شود. اما در لایه هایی عمیق تر به نوعی فاصله گرفتن از ریشه های سری است، چون در حقیقت این موضوع که هرکسی به محض دیدن شما تعقیبتان می کند و شروع می کند به شلیک کردن، راه های بسیار زیاد برای کشتن هدف ها را حذف می کند. البته اینطور نیست که بازی خطی شده باشد و یا محیط کوچکی در اختیارتان گذاشته باشد. نه! اتفاقا محیط خیلی هم بزرگ و باز طراحی شده راه های زیادی هم برای کشتن اهداف وجود دارد، اما محدودیت دسترسی و عدم وجود مناطق امن دست و پای بازی کننده ها را می بندد و اجازه نمی دهد آزادی عمل را مثل قسمت های قبلی حس کنند. حتی هنوز هم راه های زیادی برای از بین بردن هدف ها وجود دارد؛ مثلا یکی از آن ها را می توانید با منفجر کردن ساعت هوشمندش بکشید! (انگار سازنده ها از اخبار روز جلوتر بوده اند، انفجار ابزار های هوشمند؟) اما به نسبت قسمت های قبلی واقعا کمتر شده اند.

محدودیت های مناطق در محیط باعث شده اند این تصور ایجاد شود که محیط نقشه بسیار کوچک تر از قسمت های قبلی طراحی شده و از سویی در روند مرحله شاهد محیط هایی شبیه به هم هستیم. اما همچنان می شود باور داشت که فضاسازی در این نسخه نسبت به قسمت چهارم به مراتب زیبا تر است (نه نسبت به اپیزود دوم!)، یک مرزعه وسیع با خانه ها و طویله های بزرگ، سرباز هایی که در حال تعلیم دیدن هستند، آشپزی که اسلحه اتوماتیک دارد(!) همه و همه جلوه ای زیبا و باورپذیر به اپیزود کلورادو داده اند. از سویی هم با توجه به روندی که داستان بازی در پیش گرفته، حضور این چنین محیطی قانع کننده و منطقی به نظر می رسد. همچنین قسمت پنجم به خاطر محیط کاملا متخاصم و اهداف بیشتر، گیم پلی طولانی تر و البته چالش برانگیز تری نسبت به قسمت های قبلی دارد. با این تفاصیر می شود اینطور برداشت کرد که سازنده ها می خواستند کاری کنند که هرچه تا به حال یاد گرفته اید را در این اپیزود رو کنید!
اما همین محیط چالش بر انگیزِ بزرگِ که خوب هم طراحی شده، از حیث رنگ و شلوغی در جمع اپیزود های پنجگتنه منتشر شده شبیه جوجه اردکی زشت است و به نظر می رسد در مقایسه با قسمت های دیگر کمترین کشش را داشته باشد و لقب حوصله سر بر ترین مرحله را به نام خودش ثبت کند.

در این قسمت با وجود این که همه شخصیت های دیگر جز خودتان! دشمن محسوب می شوند، هنوز هم شاهد بازخورد هایی به واقع طبیعی و شدیدا جالب از سوی آن ها هستیم، هوش مصنوعی خیلی خوب عمل می کند و تک تک سرباز ها به مانند یک انسان واقعی رفتار می کنند. در محیط می چرخند، به موقع بهتان شک می کنند و کمتر پیش می آید کار های عجیب و غریب ازشان سر بزند. اگرچه گاهی وقت ها حس می کنید که سازنده ها برای اپیزود پنجم نسبت به باقی قسمت ها وقت کمتری صرف کرده اند.

به طور کلی اما، قسمت پنجم یک نوآوریِ آزمایشی است که انگار قرار نیست جواب خوبی داشته باشد، با وجود محدودیت های محیطی و کمتر شدن راه های کشتن هدف ها (به جایش تعداد اهداف زیاد شده) قطعا از ارزش تکرار بالای بازی کاسته می شود، و این موضوع برای بازی ای مثل Hitman قطعا نابود کننده است. چون همانطور که می دانید، پایه و اساسِ همه قسمت های پیشین تا به اینجا ارزش تکرار بسیار بالای آن ها بوده، این ارزش تکرار قطعا در قسمت های پیشین به خاطر وجود امکان گشت و گذار در محیط، وجود شخصیت های غیر قابل بازی و غیر نظامی بسیار زیاد که نسبت به اعمال شما آگاهانه واکنش نشان می دادند و گاهی اخباری مربوط به اهدافتان را در اختیارتان می گذاشتند، در کنار امکان انجام ماموریت ها با چندین و چند روش دلخواه میسر می شد. اما در این قسمت؛ با از بین رفتن آزادی قبلی در محیط و حذف شدنِ شخصیت های غیر نظامی، ما شاهد کمتر شدن روش های موجود برای کشتن هدف ها هستیم و این امر به قطع بر میزان ارزش تکرار بازی موثر است. پس با کمتر شدن ارزش تکرار ما فقط شاهد یک اپیزود نسبتا طولانی تر هستیم که بعد از یک بار به پایان رساندن اش یادی از آن نخواهیم کرد.